The Ting Tings - We Started Nothing

Na een aantal teleurstellende tweede platen van goede bands - The Fratellis, The Pigeon Detectives en CSS - dan maar weer een lekker nieuw bandje!!
Weer een jongen/meisje-band, maar oh zo lekker.
Op London Calling waren ze al zeer populair en op de zomerfestivals zullen zo ook menige toeschouwer aan het jumpen krijgen.
De Ting Tings komen uit Manchester en bestaan uit Katie White, zangeres-gitarist, en Jules de Martino, drums en zang.
Klinkt als: "light" Blood Red Shoes, beetje Blondie en wat CSS. Topnummers zijn Great DJ, Shut up and Let Me Go en vooral That's Not My Name.



De video van That's Not My Name

Mika - beeldmateriaal

Hierbij nog wat beelmateriaal van Mika in het Westerpark:

Mika in het Westerpark

Voor de verjaardag - en op haar verjaardag - van mijn vrouw, had ik haar twee kaartjes voor Mika gegeven in het Westerpark in Amsterdam. In juli denk je toch al snel aan goed weer, maar de regen kwam de hele dag met bakken uit de hemel. En omdat we er allebei vreselijk veel zin in hadden, hadden we ons op een natte avond gekleed en zijn we vol goede moed naar Amsterdam getogen. Het was zowaar droog, tot we uit de auto stapten en naar het concertterrein liepen. Maar het hield al snel op met regenen zodra we het terrein op liepen.
Het eerste deel van het voorprogramma, Sam Sparro, hebben we alleen vanuit de verte gehoord. Het klonk best goed, dus dat ga ik zeker nog een keer luisteren. De tweede act, Hercules & Love Affair, kon me niet zo bekoren. Op hun debuutalbum schijnt Antony van Antony And The Johnsons een deel van de vocalen voor zijn rekening te nemen. Maar Antony was er niet bij en de vocalen werden verzorgd door een dame in een erg klein jurkje en een vrouwelijke man of mannelijke vrouw met een raar kapsel en een potsierlijke zonnebril. Niet helemaal mijn cup of tea...
Om ongeveer kwart over negen begon de show die Mika heet: een aantal clowns en acrobaten kwamen de buhne op en vertoonden hun kunsten. Onder de eerste noten van Relax(Take it Easy) kwam Mika het podium op rennen. Er ging een luid gejuich op: dit publiek had er zin in !! En alsof de weergoden ons gunstig gestemd waren, ging het zonnetje er zelfs nog bij schijnen !! In de daaropvolgende bijna twee uur werden we getrakteerd op een waar spektakel: fantastisch uitgevoerde nummers van zijn debuutalbum in een circusomgeving. En telkens kwam er wel iets extra's op: bij Big Girl (You Are Beautiful) een zestal Big Girls met een enorme milkshake-beker die als een strandbal het publiek in werd gegooid.















Verder kwamen er een aantal strijkers bij, een acrobaat, een tapdansende mini-astronaut, vrouwen in veren-outfits, honderden balonnen die de avondlucht in gingen en nog veel meer. Dit was een waar feest met - vreemd genoeg - als een van de hoogtepunten een cover van Depeche Mode's I Just Can't Get Enough. Grote uitschieters waren verder Billy Brown , Love Today en Happy Ending. Deze man is een geboren entertainer die ook gezellig met het publiek speelde en ons in volzinnen Nederland liet weten wat een feest ook hij het vond om daar op te treden. Uitschieter hiervan was een "drumduel" op een vuilnisvat tussen Mika en de vrouwelijke drummer. Helemaal top!

Nadat de laatste maten van een ontzettend goed gespeeld Grace Kelly wegstierven dachten we dat het afgelopen was. Maar nee, na de ontzettend enthousiaste reacties van het publiek werden we getrakteerd op een ontzettend humoristisch schimmenspel en daarna als grote finale Lollipop. Hier werden alle registers nog eens opengetrokken: wederom een hele entourage en een aantal Lollipop-girls met ballonnen. Confetti en serpentines maakten het (circus-)feest compleet.



En als toegift kregen we nog een nieuw nummer te horen, waarvan de titel me alweer ontschoten is.
Dit was echt een van de beste concerten die ik in tijden heb gezien: een rasperformer die heerlijk overdreven zichzelf is en mij bij tijden aan een van mijn jeugdidolen, Freddie Mercury, deed denken. Live is Mika grandioos bij stem en kan hij je moeiteloos een avond vermaken. Als hij zo doorgaat dan wordt hij groot, heel groot...

Festival -Metropolis

Ondanks de slechte weersvooruitzichten toch gegaan en uiteindelijk viel het - qua weer - best mee.
We begonnen met Voicst; ik kende hun nieuwe album inmiddels aardig en live vielen ze ook niet tegen. Jammer was dat het geluid niet top was en ook het publiek vrij lauw reageerde.
Verder was The Black Box Revelation goed, met name de drummer. Wat had die er een zin in !
En toen de band waarvoor we gekwamen waren: Blood Red Shoes!! Ik vond ze lekker strak spelen, bijna net zo goed als in een kleine zaal (zoals Tivoli), maar toch kwam het wat minder over. Gelukkig speelden ze alle krakers: I wish I was someone better, ADHD & It's getting boring by the sea.
Best een aardig festival, maar ik had er meer van verwacht.



Video van Blood Red Shoes, I wish I was someone better op Pinkpop

Metropolis

Op zondag 6 juli viert Metropolis te Rotterdam haar 20ste verjaardag. Ik ben er nog nooit geweest, maar kwam het toevallig tegen. En ik zag dat Blood Red Shoes er kwamen, dus ik dacht: daar ga ik naartoe! Wederom in het Zuiderpark, maar dan in het Rotterdamse.
Metropolis schijnt een beetje een gratis Lowlands te zijn, oftewel er komen veel bands die daarna op het alternatieve vlak doorbreken.
Dit jaar komen o.a. Blood Red Shoes, Voicst, Blaudzun en Black Box Revelation.
Blood Red Shoes sluit af op The Workers Stage, met als host Jackhals Sjoerd.
Ik ben zeer benieuwd.........

Parkpop 2008

Ik ben al een aantal keren op Parkpop geweest, aangezien het toch in de buurt is. De laatste jaren is het er echter niet meer van gekomen; andere afspraken, op vakantie, slecht weer of iets anders.
Dit jaar had ik het echter "vastgezet" in mijn agenda, omdat het gewoon een erg leuk festival is. Vooral omdat er bands komen die je normaal niet zo snel gaat zien, maar ook omdat er zoveel mensen komen die je normaal nooit bij concerten ziet.
We waren rond tweeën op het Zuiderpark-terrein en waren dus ruim op tijd om de eerste band te zien die me interessant leek.
Moke begon rond half drie op de Dommelsch Stage en had er zin in. Uiteraard kende ik
ze wel, maar vond ze nooit zo bijzonder. Maar ze waren live echt goed! Goede gitaarmuziek met als uitschieter een cover van Enjoy the Silence van Depeche Mode.



Omdat we zo lekker op het veld in de zon zaten en eigenlijk geen zin hadden om een plek te bemachtigen bij een van de andere podia zijn we blijven zitten/liggen bij Matt Bianco. Nogal foute muziek maar nadat iemand bij iedere Caribische beat van Matt Bianco Tequila riep en we gezellig meededen, maakte dat helemaal niks meer uit.
Daarna zijn we verhuisd naar het Staedion Stage waar achtereenvolgens The Proclaimers, Racoon en Sheryl Crow kwamen.
The Proclaimers waren gezellig met als bekendste nummers Letter from America en I'm Gonna Be (500 Miles).
Daarna Racoon, maar dat viel nogal tegen. Teveel langzame nummers die ook nog eens overstemd werden door de ander podia. En toen ze op stoom kwamen waren we al op weg naar Kula Shaker. Dat klonk wel stevig & goed: met nummers als Hush & Grateful when you're Dead speelden ze de wei weg !!
Als afsluiter nog wat Sheryl Crow meegepikt.

Ook zij begon langzaam, maar kwam wel op stoom en ze heeft live een erg goede stem. Na een paar wat onbekendere nummers kwamen toch de hits.
Een goede afsluiter van een perfecte, zonnige zondag !!

Tina Turner Live @ Gelredome

Prive is het niet direct mijn eerste keus, maar voor op het werk is het prima. Lekkere muziek en veel prijsvragen. Ik hoorde een spotje voor The Q-Music Live Tickets voor Tina Turner. Normaal doe ik niet aan prijsvragen mee, maar ik dacht:het is waarschijnlijk de laatste tour die ze doet, dus ik doe een keer mee.
Verder eigenlijk alweer vergeten dat vanmiddag bekend werd gemaakt wie de winnaars waren.Iets voor vieren belde een collega me: ik hoorde net op de radio dat jij kaartjes voor Tina Turner hebt gewonnen !?!! Eerst dacht ik dat hij me voor de gek hield, maar toch op de website van Q-Music gekeken en ik stond inderdaad bij tien winnaars!!
Ik ga dus 21 of 22 maart 2009 naar Tina Turner in het Gelredome !! Toch maar een keer een staatslot kopen, of zou dat het lot tarten zijn ?


The Queen of Rock, Soul and Pop

Back Home

Door het EK en andere bezigheden, ben ik niet aan bloggen toegekomen, maar nu dan toch een nieuwe post.
Ik ben alweer even terug, maar zit nog steeds na te genieten van een fantastische reis.
Thailand, maar met name Cambodja was fantastisch !! Zoveel fantastische dingen gezien in die dik 3 weken: ongelofelijk.
Maar het gaat hier natuurlijk vooral om de muziek, dus wat heb ik allemaal gehoord ?
De lokale muziek beviel me niet zo: een soort van mengeling van Indonesische Gamelanmuziek met Bollywood-invloeden, dus naar mijn bescheiden mening veel gejengel.....
Dit heb ik wel beluisterd: Foals - Antidotes (matig), de nieuwe Gnarls Barkley (lekker, maar St. Elswhere is stukken beter), Girls in Hawaii (aanrader!), Isobel Campbell and Mark Lanegan met Sunday at Devil Dirt (apart,maar op een goed manier), The Kooks - Konk (heerlijk album, misschien beter dan Inside In Inside Out), Los Campesinos (naar mijn mening overrated), The Pigeon Detectives - Emergency (het tweede-album is een stuk moeilijker dan het frisse debuut !), Sara Bareilles (te main stream voor mijn smaak), Scarlett Johansson (blij maar acteren, meid!),Silversun Pickups (gewoon lekker), Sons and Daughters (blijvertje) en Viva la Fete (heerlijke, Waalse muziek).
Maar de revelatie van de vakantie en leverancier van het vakantienummer was het Nederlandse Voicst. Everyday I work on the Road heeft bijna dagelijks door mijn koptelefoon geknald. Wat een ouderwets, fantastisch nummer! Ook de rest van het album is zeker niet te versmaden. Hun tweede album A Tale of Two Devils is een plaat met lekkere pop, een paar ballads en toch ook stevige gitaren. Het Amsterdamse trio maakt een mooie evenwichtige plaat met nummers als High as A Amsterdam Tourist, A Year and a Bit en E-Slick. Als ze zo doorgaan brengen deze Amsterdammers het nog ver!!

Gesloten vanwege vakantie

Morgenmiddag vlieg ik met China Airlines naar Thailand. We gaan ruim 3 weken rondtrekken door Thailand en Cambodja. Uiteraard staan Bangkok, Phnom Penh en Angkor Wat op het programma.
Er gaan 2 Ipods tjokvol met muziek mee zodat we 38 Gig aan muziek en podcasts bij ons hebben. Waarschijnlijk vanaf half juni dus weer genoeg nieuw materiaal!

Luxeprobleem

Ik lees zojuist dat zowel The Raconteurs als Vampire Weekend op 1 juli een concert in ons land geven. The Raconteurs treden op in de Melkweg en Vampire Weekend in het Utrechtse Tivoli. Voorverkoop begint op respectievelijk 21 en 17 mei.
Tja, wat zal ik doen The Raconteurs heb ik al gezien op Lowlands 2006 en dat was zeer de moeite waard; maar Vampire Weekend is ook erg lekkere muziek...
Qua afstand maakt het ook niet superveel uit. De kosten schelen nog wel: € 27,50 voor The Raconteurs en slechts € 15,- voor Vampire Weekend. Maar geld maakt me niets uit in zo'n geval. Nog maar een nachtje over slapen.....

MGMT - Oracular Spectacular

MGMT is een duo uit New York dat bestaat uit Andrew VanWyngarden en Ben Goldwasser. Hun muziek is een mix van electronica, wereldmuziek, noiserock en nog veel meer. De vocalen "zweven" als het ware hoog boven de muziek en hebben een hypnotiserende werking. Ik merk dat als ik naar dit album luister ik een beetje dromerig en heerlijk loom wordt.
Toch is het allerminst een saaie, voortkabbelende plaat. De teksten hebben wel degelijk inhoud, zoals bij het nummer "Time to Pretend".
Het valt niet mee om hun muziek te omschrijven, dus luister naar nummers van hun debuutalbum op Myspace: http://profile.myspace.com/index.cfm?fuseaction=user.viewprofile&friendID=3242691



Hopelijk komen ze naar een aantal Europese zomerfestivals zodat ze de festivalweides in vervoering kunnen brengen met hun heerlijke muziek!!

Control

Gisteravond heb ik Control gezien, Anton Corbijn's Film over Ian Curtis - de zanger van Joy Division. In de film ligt de focus niet op de muziek, maar op het leven van Ian Curtis. De film is gebaseerd op het boek Touching from a Distance van Deborah Curtis, de vrouw van Ian Curtis. Gelukkig komt er toch wat muziek voorbij in de vorm van live-optredens. Ik kende Joy Division uiteraard van hun hit Love will tear us apart, maar wist er verder weinig van.
Het is een schitterende film over hoe Ian Curtis wanhopig probeert om zich te ontworstelen aan het grauwe Manchester van eind jaren 70 en langzaam steeds meer verstrikt raakt in het succes, zijn epileptische aanvallen en de keuze tussen zijn vrouw Debbie en zijn vriendin Annik. Curtis beleeft minder en minder plezier in optredens en trekt zich steeds meer terug in zijn eigen wereld. Uiteindelijk pleegt hij zelfmoord op 23-jarige leeftijd.
Dit is Anton Corbijn z'n eerste speelfilm. Corbijn begon zijn carriere als fotograaf bij het popblad Oor. Via het fotograferen van beroemdheden rolt hij in het regisseren van videoclips. Corbijn regisseerde videoclips van onder meer U2, Nick Cave, Therapy?, The Stones en REM. Voor Nirvana's Video Heart Shape Box ontving hij een MTV Award.
In 1989 maakte Anton Corbijn de video voor Atmosphere van Joy Division.
Hoewel Joy Division maar twee albums gemaakt heeft, hebben ze een grote invloed gehad op de popmuziek. De overige leden van Joy Division gaan met Gillian Gilbert door als New Order.
Ter illustratie van de invloed van Joy Division: het nummer Let's Dance to Joy Division van The Wombats:

Vampire Weekend - Vampire Weekend

Het gebeurt soms dat je een album download, het op je Ipod zet en het eigenlijk weer vergeet. Dat gebeurde mij ook bij Vampire Weekend. Tot ik van het weekend in een verloren ogenblik door mijn albums aan het scrollen was en Vampire Weekend opzette.
En dan slaat een aantal nummers opeens aan. Wat een geweldige vrolijke muziek !! Tja, hoe omschrijf je deze muziek ? Het is Indiepop (een nogal brede term naar mijn mening) met Afrikaanse reggae, Caribische swing of gewoon een lekkere beat. Nummers als A Punk en Mansard Roof stuiteren al dagen door mijn hoofd. En dan staan er ook nog nummers als Cape Cod Kwassa Kwassa op. Dit nummer had zo op Graceland van Paul Simon kunnen staan.
De band bestaat uit 4 ex-studenten van Columbia University, die na hun afstuderen hun eerste album opnemen. Via de studentenscene dringen ze langzaam de blogs binnen en komen zo via de muziekrecensenten meer en meer in de publiciteit. Wat mij betreft een prima kandidaat voor de festivals: heerlijk in de zon genieten van een zonnige mix van allerlei stomingen!!
Hier nog de clip van A Punk:

Chuck Berry & Jerry Lee Lewis naar HMH

Aangezien mijn eerste post over het concert van Chuck Berry was, ben ik dit min of meer aan mijn stand verplicht:
Chuck Berry komt weer naar Nederland!! Hij staat samen met Jerry Lee Lewis op 19 november in de Heineken Music Hall. Voorverkoop start zaterdag a.s.
Leuk dat deze twee Rock & Roll-legenden samen optreden.
Ik ben niet zo'n kenner van Jerry Lee Lewis, maar ken toch wel zijn grote hits Great Balls of Fire, Whole lotta shakin' goin' on en Highschool Confidential. Verder werdt hij ook bekend door het feit dat hij op 23-jarige leeftijd trouwde met zijn dertienjarige achternicht. En dat was al zijn derde(!) huwelijk. Na zijn hoogtijdagen in de jaren vijftig en eerste deel van de jaren zestig ging het bergafwaarts met zijn carriere. Veelvuldig drank- en drugsgebruik en de nodige incidenten met wapens haalden meer het nieuws dan zijn muziekale prestaties.
The Killer, zoals zijn bijnaam luidt, beleefde een hernieuwde populariteit door de film Great Balls of Fire uit 1989. Dennis Quaid vertolkte de rol van Jerry Lee Lewis. Lewis zelf verzorgde de soundtrack en die werd een hit. In 2006 nam Jerry Lee Lewis het album Last Man Standing op met onder meer B.B. King, Bruce Springsteen, Mick Jagger en Eric Clapton.

Rock Werchter

Hoewel ik meer een trouwe Lowlands-ganger ben, moet ik zeggen dat het affiche van Rock Werchter er dit jaar helemaal top uit ziet. Echt grote namen zijn Neil Young, Counting Crows, Lenny Kravitz, Moby en R.E.M. Daarnaast komen mijn persoonlijke favorieten Mika, Kaiser Chiefs, Soulwax, Kings of Leon, Editors, KT Tunstall, Kate Nash,Duffy en natuurlijk The Raconteurs.
Dit jaar vindt het festival plaats van donderdag 3 juli tot en met zondag 6 juli. Vanaf het station van Leuven rijdt een speciale bus naar het festivalterrein. Een combiticket kost 182 euro. Ik ga eens uitzoeken of ik wat mensen mee kan krijgen....
Rock Werchter is de voortzetting van Torhout Werchter dat - de naam zegt het al - een dubbelfestival was in zowel Torhout als Werchter. Sinds 1999 wordt het alleen nog in Werchter gehouden. Vanaf 2003 duurde Rock Werchter voor de eerste maal vier dagen.
In tegenstelling tot Lowlands en Pinkpop kent Rock Werchter maar 2 podia: het hoofdpodium op de grote weide en de Pyramid Marque, een overdekte tent.
Zie voor meer info: www.rockwerchter.be.

The Raconteurs - Consolers of the Lonely

Ik heb een tijdje geen nieuwe posts geplaatst omdat ik het nogal druk heb gehad op mijn werk.
Maar soms is het wachten de moeite waard voor iets moois: het nieuwe album van The Raconteurs !!
Oorspronkelijk begon deze band als een "hobbyband" van Jack White van The White Stripes. In de zomer van 2005 schreef Jack White samen met Brandan Benson het nummer Steady as she goes. Om de band compleet te maken kwamen daar Jack Lawrence en Patrick Keeler bij. In mei 2006 brachten zij hun debuutalbum Broken Boy Soldiers uit. Als rechtgeaarde Stripes-fan beluisterde ik dit album en was er weg van: een ontzettend afwisselend album, met veel Sixties-invloeden. Wat me vooral opviel was de voortreffelijke samenzang en aanvulling van de stemmen van Jack White en Brandan Benson. In mei 2006 kwam hun debuutalbum uit; dat heb ik helemaal suf gedraaid. Kort daarna zag ik ze op Lowlands 2006 waar ze in een uur tijd de Grolsch-tent platspeelden. Echt een van de beste live-optredens die ik in tijden gezien had.

Zie hier de clip van Broken Boy Soldiers op Lowlands:


En toen was daar eind maart - opeens en zonder aankondiging - een nieuw album: Consolers of the Lonely. Uiteraard snel beluisterd en het moet gezegd worden: het is ze weer gelukt! Wederom een prachtig album met veel verschillende nummers. Nog steeds stevige gitaren, maar de piano, orgel en zelfs blazers ( In The Switch and the Spur) maken het een veelzijdig en authentiek album.

Ik betrap mezelf erop dat ik bijna niets anders meer draai op m'n Ipod en ook als ik zit te surfen staat Consolers of the Lonely vaak aan.
De single Salute your Salution is een stevig hoogtepunt.
Beide componisten gaan regelmatig een muzikaal zangduel aan en dat pakt prima uit.
Ook de eerder genoemde piano in 'Many Shades of Black' en 'You Don't Understand' is verfrissend simpel en doeltreffend.

Als uitsmijter de clip van Salute your Solution:

Blood Red Shoes

Eens in de zoveel tijd hoor je een nieuwe band waarvan je meteen denkt - dat is het !! Dat is precies wat mij gebeurde toen ik een aantal nummers van de Blood Red Shoes hoorde. Ze stonden aan het begin van het jaar op Noorderslag en daarvoor al op London Calling; ze speelden op beide gigs de sterren van de hemel. Ik las de recensie op Kindamuzik en was nieuwsgierig. Aangezien ze toen nog geen albun uithadden moest ik het doen met een paar nummers, maar wat ik kon vinden beviel me.














Blood Red Shoes bestaat uit Laura-Mary Carter en Steven Ansell , waarbij Steven drumt en Laura-Mary gitaar speelt. De vocalen nemen ze beiden voor hun rekening. Ze maken lekkere dansbare muziek met punk- en Britpop-invloeden. Het is een echte live-band die liefst zoveel mogelijk optreed en niet afgaat op de verkoop van hun album.
Hoewel hun eerste album - Box of Secrets - pas op 14 april uitkomt, heb ik hem toch al gevonden & beluisterd.













Echt een geweldig album: zalige nummers met veel afwisseling die door beiden gezongen worden. Mjummie hoorbaar Engels - waar ik toch wel een voorkeur vor heb!
Erg dynamisch en zo lekker dat je bijna niet stil kan blijven zitten... Een muur van gitaar & stevige drums met een sausje van prima opgefoktheid.
De beste nummers zijn mijns insziens I wish I was someone better, Doesn't matter much en It's getting boring by the sea.
Dus ren op de 14e meteen naar de platenwinkel en koop 'm!!

De clip van It's getting boring by the Sea op Youtube:


En I wish I was someone better:

Internet -radio, Podcasts en I-Tunes

Sinds ik een Ipod heb - eind 2004 - gebruik ik Itunes. In het begin alleen voor het uploaden van MP3s naar mijn Ipod, maar na enige tijd ook voor het downloaden van podcasts en het luisteren naar internet-radio.
Uiteraard is internet-radio geen nieuw fenomeen en zijn er vele sites via welke je naar internet-radio kan luisteren. Het mooie van Itunes is dat je via de bibliotheek toegang hebt tot een groot aantal internet-radiostations. Een aantal van mijn favorieten zijn Zeilsteen Radio, Whiskey From A Wire en Radio. Wazee. Leuk om weer eens wat nieuwe alternatieve muziek te luisteren zonder het geleuter van de old school radiostations.
De podcasts in Itunes zijn ook een absolute aanrader. Vele onderwerpen zijn te downloaden naar je computer en op elk gewenst tijdstip te beluisteren. Zo luister ik al jaren naar De Afrekening van Studie Brussel, een Vlaamse, alternatieve zender. Een geweldige top 30 van de nieuwste alternatieve songs.
Via de Itunes Store -> Podcasts zijn vele podcasts te downloaden. De rubrieken omvatten onder meer Comedy, Games and Hobbies, Music, Science and Medicine or Tv and Film. Abboneer je op de gewenste podcast en geniet van de nieuwe afleveringen.
Download Itunes gratis via de site van Apple: http://www.apple.com/nl/itunes/download .

Duffy - Rockferry

Ik had al aardig wat over deze Welshe dame gelzen op internet en door de hele hype stond ze me nogal tegen. Je hebt al snel dat elk nieuw talent uit het Engeland (of eigenlijk het VK) vergeleken wordt met de andere. Zie het rijtje: Amy Winehouse, Kate Nash, Lily Allen en als laatste toevoeging Adele. Maar na het horen van de eerste single Mercy moet ik bekennen dat ik toch wel nieuwsgierig was naar de rest van het album.
En na een paar keer beluisteren moet ik eerlijk bekennen dat de hype wel enigszins terecht is.
Aimee Ann Duffy heeft een geweldige, doorleefde stem die eerder past bij oudere zangeres die een hoop sterke drank& zware shag heeft genuttigd dan het geluid dat deze 23-jarige zangeres voortbrengt.
Ook muzikaal zit het prima in elkaar: lekker nostalgisch met op de juiste plaats een heerlijk orgel of een sectie blazers.
Kortom voor de liefhebbers van wat "ouds" en toch iets van deze tijd een echte luistertip!

Presidents of the United States of America

Een paar dagen geleden zag ik de clip van Peaches van The Presidents of The United States of America op MTV (of TMF dat is tegenwoordig hetzelfde...) Een band die ik eigenlijk alweer vergeten was. Dus maar eens m'n CD-kast in gedoken en een ouderwetse CD opgezet.
In een woord: FANTASTISCH!! Zalige, ongecompliceerde muziek. Lekkere simpele maar rake nummers met vrolijke gitaarmuziek en eenvoudige onzinteksten; oh zo lekker.
Nummers als Kitty, Boll Weevil en Lump brachten me weer helemaal terug naar die tijd.
Volgens mij hebben ze na de hits van hun eerste album in '95/96 nooit meer hetzelfde succes gehad. Wellicht gaat dat veranderen met hun op 11 maart uitgebrachte nieuwe CD: These Are The Good Times People. Die ga ik zeker beluisteren via Itunes...
Aangezien ik tegenwoordig alleen nog maar MP3's luister ga ik hun eerste gelijknamige CD rippen en op m'n Ipod zetten.



















Hierbij hun website: http://www.presidentsrock.com
Zie ook de clip van Peaches: